tranen van verdriet.....

Ik kan wel wenen soms om het lichaam dat ik nu heb..

Er zijn zoveel dingen die ik wil doen...maar die ik niet meer kan.

Ik heb een hoofd dat niet meer altijd mee wilt en een lijf dat reageert op het minste.

Zo frustrerend vaak en ja soms gaat mijn kopje er echt van hangen.

Dan voelt alles zwaar .

En dan moet je weer aanvaarden..

je erbij neerleggen dat het zo is en niet anders.

Dankbaar zijn om wat je wel nog allemaal kan.

Weer even overeind krabbelen, de moed bijéén zoeken en weer proberen door te gaan.

Toch blijven er dingen die nog steeds moeilijk zijn en die ik vroeger zo graag deed.

Bijvoorbeeld naar een festival gaan, een concert bezoeken..

ik kreeg de mogelijkheid om naar Coldplay te kunnen gaan...

Eerst moest er beslist worden  (ook dat blijft nog steeds moeilijk)

Dan ga je alle scenario's overdenken ....eigenlijk vooral de drukte die je gaat moeten trotseren.

Drukte, veel volk, weinig ruimte,....

Verschrikkelijk vind ik dat.

Dus kwam de beslissing om niet te gaan....

Wanner ik de beelden op het nieuws zag van het optreden , kon ik wel beginnen huilen..want ja ik had daar ook willen zijn...maar mijn stomme lijf kan dit niet meer.

Dan voel ik mij gevangen in mijn eigen lichaam en ben ik echt kwaad...waarom?

Drukte blijft een moeilijke en zo te horen voor veel mensen met een Burn out.

Drukte geeft chaos in je hoofd, je wordt van hier naar daar geslingerd , je krijgt teveel prikkels en indrukken binnen die je niet kan verwerken en plaatsen.

Drukte maakt mij angstig, dan moet ik mijzelf moed inspreken, tegen mijzelf zeggen: rustig blijven ademen, let op je buikademhaling  (zodat je niet gaat hyperventileren) 

Door drukte kan ik niet meer helder denken en schiet ik in overlevingsmodus: hoe kan ik hier zo snel mogelijk weg geraken!

Vermijd ik dan altijd de drukte?

nee, niet altijd...maar als het niet moet ga ik het ook zeker niet opzoeken.

zo wilden mijn kinderen graag naar de braderij gaan....eigenlijk een traditie waar ik vroeger (voor Bo) ook super hard naar uitkeek.

Maar nu is dit voor mij een opgave!

Ik was blij dat de kleinste na twee uur vroeg om naar huis te gaan en bij thuiskomst was ik dan ook helemaal leeg...

Toch blijf ik geloven dat het wel allemaal goed komt...

Ik moet wel....iedereen moet!

NOWBODY SAYS  IT'S WAS EASY  (Coldplay)

Ik moet op zoek gaan naar dingen die nog wel gaan...

Ik kan nu terug voor mijn gezin zorgen, ik kan voor mijzelf zorgen.

Maar alles is zo breekbaar.

De koord die hangt tussen 'goed zijn en een lijf hebben met energie' en weer de klachten te voelen van je lichaam.

Bij mij gaat het ook nog steeds met ups en downs...maar het zijn er andere dan in begin van mijn Burn out....allen geluk!

Je gaat minder diep...je hebt geleerd om ze op te vangen, hoe je erop kan reageren.

Ik weet ook beter hoe ik moet omgaan met mijn mindere dagen.

En muziek is daar een hele goeie voor!

Muziek helpt mij echt.

Ik kan mij helemaal verliezen in liedjes, terwijl alles van mij afstaan wenen, alles wat vastzit komt los in mij.

 mijn lichaam voelt dan  minder zwaar .
Muziek als  therapie !

dus Coldplay...

i hope too see you once!