mijn verhaal

Een burn out......het kan iedereen overkomen.

Het overkomt je.

Niemand zegt wanneer je er bent...opeens heb je het.

Eigenlijk gaat het niet van de ene op de andere dag....er gaat veel tijd over, tot je helemaal crasht.

Zelf kan ik enkele jaren terug gaan...waar ik al voelde dat mijn lichaam niet alles meer kon hoe dat ik het wilde.

Maar vooral blijven doorgaan!

En ik ben lang blijven doorgaan....pas twee à drie jaar later kon ik echt niet meer.

Ik zal de dag nooit vergeten..21 maart 2016!

De dag dat de lente begon .....en een dag later een aanslag op Zaventem.

Dit zijn  van die momenten die nooit meer uit mijn geheugen gaan.

Ik  had een lichaam dat echt niet meer kon, maar toch bleef ik zelf nog steeds ontkennen dat ik een Burn Out had.

Hoeveel keer ik de "aanvinklijsten" ben gaan opzoeken op internet om alle symptomen af te gaan...en ja ik kon  bijna alles aanvinken.

Met een bang hartje naar de huisarts ...die veel begrip had voor mij en mij thuis schreef.

Zelf zei ik hem maar een week voor te schrijven, het was nadien toch Paasvakantie en met drie weken rust, zou ik er wel terug tegen kunnen.

Niets was minder waar dus....

Achteraf bekeken was ik nog niet helemaal gecrasht....ik zou nog veel dieper gaan. (Al een geluk wist ik dat toen niet)

Tijdens die vakantie voelde ik dat het echt nog niet beter ging....ik kon echt niets meer...zo gek.

Van even te stofzuigen stikkapot zijn!

En ik die vroeger een heel huis poetste op één dag, alle boodschappen had gedaan, voor de kinderen zorgen , eten maken...en mijn lijstje ging maar door...dit waren dan de taken voor maar één dag!

De vermoeidheid die je voelt in je lichaam is moeilijk onder woorden te brengen...

Je lichaam voelt zwaar, alles doet pijn, alles is direct teveel, te druk, teveel lawaai...

De wereld om je draait zo razend snel..je hebt constant het gevoel niet meer te kunnen volgen .

 mijn concentratie viel volledig weg, geen boeken meer lezen, alles vergeten,....

Toch wilde ik blijven doorgaan. Want die 'wil' zit echt wel in mijn lichaam.

Een Burn Out is ook letterlijk voor mij : wel willen , maar niet kunnen.

Zo moeilijk om te aanvaarden dat je lichaam 'NEE' zegt.

Het is dan ook een genezingsproces geweest van voortdurend 

Aanvaarden en Loslaten.

Wat voor mij persoonlijk heel moeilijk is. Ik heb graag de dingen onder controle en dat ging niet meer.

Ik moest nu leren luisteren naar mijn lichaam.

Weer een aanvaarding.

Ik wilde niets liever dan terug aan het werk te gaan en een gewoon leven hebben gelijk iedereen. Want zo voelde het ook...ik voelde mijn zo abnormaal.

Ik had echt zoiets van: waarom kan ik niet gewoon doen zoals iedereen???

Maar neen dus.....mijn lichaam zei telkens 'NEE'

Met schaamte belde ik maand na maand naar mijn directeur dat het nog steeds niet ging en dit deed ik steeds met de nodige verantwoording. Ook naar andere mensen wilde ik mij steeds verantwoorden...want ja, aan mij zag je uiterlijk niet zoveel.....ik zag er soms wat moe uit, stralen deed ik al lang niet meer....maar voor de rest was er toch niets te zien aan mij, waardoor je zou denken dat ik ziek was.

Ook dat verantwoorden heb ik moeten afleren....je bent aan niemand verantwoording verschuldigd!

Als je niet meer kan...kan je niet!

De diepste crash kwam er op het einde van het schooljaar toen ik te horen kreeg dat ik mijn klas kwijt was.

De grond onder mijn voeten werd weggetrokken en ik ben gevallen, ik bleef maar vallen...heel diep.

Elke verbinding die ik nog met mijn werk had viel weg(in mijn ogen toch). Mijn klasje was mijn vertrouwde plek...en plekje dat ik met zorg en liefde had ingericht...maar nu was het weg!

Achteraf bekeken moet ik misschien dankbaar zijn....want dat heeft mij wel geholpen om 'het werk' steeds beter te kunnen loslaten...en meer te gaan focussen op mezelf.

Nu moest ik niet meer beter worden voor het werk, maar voor mezelf en voor mijn gezin.

Ik ging mijn focus elders leggen...

Toch legde ik mijzelf altijd een deadline op.....tegen september wil ik terug aan het werk zijn!

En wat je juist niet mag doen in een Burn Out is jezelf druk opleggen....want daar kan je niet mee om.

Je lichaam slaat telkens keer weer dicht.

Om beter te worden moest ik ook stappen gaan ondernemen door hulp te gaan zoeken buitenaf.

Ik ben er vast van overtuigd dat je anders nooit uit een Burn Out kan geraken.

Ik ben mijn psychologe nog altijd dankbaar hoe zij mij door dit moeilijk deel van mijn leven heeft verder geholpen.

Van het moment dat ik het werk wat meer kon loslaten, kon ik eindelijk stapjes vooruit gaan zetten.

Maar Oh, wat zijn dat kleine stapjes.

Als je bekijkt wat ik op een maand tijd aan vooruitgang boekte, was dat bijzonder weinig.

Maar elke stap...is een stap vooruit!

Ik moest terug leren om naar de winkel te gaan, zonder in paniek te schieten, omdat alles zo op mij af kwam en ik dan niet meer wist wat ik moest meenemen. Om te kunnen winkelen moest ik duidelijke lijstjes maken, zodat ik mij daar kon op focussen en ook om niets te vergeten...want mijn hoofd liet het nog steeds afweten.

Ik moest weer leren mijn huishouden op te nemen.

Ik spreidde alle taken over verschillende dagen , want alles op één dag...dat ging niet meer!

Ik moest terug onder de mensen leren komen, gesprekken voeren....allemaal zo vermoeiend.

Ik voelde ook helemaal niet meer de behoefte om sociale contacten te hebben. Het liefst had ik dat iedereen mij met rust liet!

Ik kon zo moeilijk luisteren in gesprekken met meerdere mensen...ik ging helemaal verloren.

Ik moest terug leren auto rijden in het verkeer.....de kinderen naar school doen en terug gaan halen...lukte wel.

Maar een autostrade...een hel!!

Ik ben één keertje naar de zee gereden, ik was zo in paniek op de Antwerpse ring, dat ik nadien maar de expressweg heb genomen en zo heel de kustlijn heb afgereden (3 uur onderweg geweest!)

En zo moest ik vele dingen, die  vroeger vanzelfsprekend waren, terug leren.

Een groot hulpmiddel was structuur aanbrengen in mijn dagen...het biedt een goede houvast, duidelijkheid en rust.

De weekends daarentegen waren heel vermoeiend omdat dan iedereen thuis was en ik mijn structuur niet kon aanhouden.

Vanaf september ben ik ook yoga gaan volgen.

Een echte aanrader! Vooral met je aandacht bij je lichaam zijn was voor mij een hele moeilijke.

Dat is iets wat je moet leren.

Eind augustus moest ik mijn directeur laten weten dat het voor mij echt nog niet ging lukken om in september weer aan het werk te gaan.

Dat was weer even een dieptepunt....omdat ik altijd gehoopt had tegen dan weer aan de slag te kunnen gaan.

Ook heeft dit een zware weerslag gehad op mijn lichaam....ik voelde mij zo zwaar...ik moest mij vooruit slepen.

Dat was zo een verschrikkelijk gevoel.

En het zou tot december duren eer dat zwaar gevoel eindelijk uit mijn lijf was en dat ik voelde dat de vermoeidheid er wat uit aan het gaan was. Dan zijn we al wel 8 maanden verder .....

Ok dacht ik...eindelijk ben ik er door! Ik ben van mijn Burn Out vanaf!

Maar niets was minder waar...ik botste van de ene muur op de andere.

Ik had nog steeds niet geleerd naar mijn lichaam te luisteren en mijzelf grenzen te stellen.

Had ik een goeie dag ..dan ging ik voluit!...met als gevolg dat ik de komende 2 à 3 dagen weer niets meer kon.

Ik had nog geen reserves opgebouwd waarop ik kon terugvallen...ik was altijd direct weer leeg.

Vanaf januari begon ik er ook terug denken om aan de slag te gaan....maar dat wrong aan alle kanten.

Ik wist niet meer of ik wel terug wilde, welke kant ik nog op kon...ik voelde mij zo onzeker.

Daarom startte ik op aanraden van mijn psycholoog met een loopbaancoaching.

Al mijn verwachtingen lagen daar...nu zou ik te weten komen wat ik moest gaan doen in mijn verdere leven...

Maar vertellen welke job dat je moet gaan doen...dat moet je zelf uitzoeken.

Toch was het voor mij heel zinvol! Ik leerde mijn talenten kennen en ook mijn valkuilen.

Zo ben ik een doorzetter, een vat vol ideeën, een rots waar je op kan bouwen, bezig bijtje..

Allemaal goede eigenschappen...alleen als je ze gaat overdrijven, dan ben je heel vermoeiend voor jezelf!

Ook leerde ik mijn waarden kennen.....zo kwam ik te weten dat voor mij VRIJHEID heel belangrijk is. Ik moet mij vrij kunnen voelen, kunnen ademen, ruimte hebben... en natuurlijk is mijn GEZIN  ook heel belangrijk voor mij!

Voor mij werd het meer en meer duidelijk dat ik deze waarden voorop moest stellen in mijn verdere leven.

Hier geen aandacht aangeven, is ingaan tegen mijn lichaam met de nodige gevolgen. 

Ik heb moeten leren om te gaan leven vanuit mijn buik en niet meer vanuit mijn hoofd.

                                     ( Luke Sital-Singh - Nothing Stays The Same)

https://www.youtube.com/watch?v=l3gI5SSAyl0