Kinderen en Burn Out

Voor kinderen is dit heel moeilijk te begrijpen...

Mijn kinderen waren gewoon dat mama alles voor hen deed.

Opeens hadden ze een mama die niets meer kon.

Ik kon zelf soms mijn kinderen niet verdragen. Ze maakten zoveel lawaai, het was vaak zo druk.

Toch moeten  zij het ook al langer gevoeld hebben dat niet alles meer Ok was met mama.

Ik werd kort van stof, kon weinig verdragen, had geen energie meer om samen met hen iets te doen...allemaal dingen waar zij de dupe van werden.

Mijn oudste dochter begon mij echt uit te dagen... mij verbaal uit mijn kot lokken om toch maar enige aandacht te krijgen.

Hoewel zij de oudste is....was zij de moeilijkste in heel mijn Burn Out verhaal.

We hebben vaak ruzies gehad...het bloed kon ze onder mijn nagels vandaan halen.

Maar tegelijk was het ook precies een spiegel die ze voor hield...zo van: 'kijk mama hoe je nu geworden bent'.

Eigenlijk  moet ik haar dankbaar zijn.

Wanneer het weer even helemaal mis gaat met mij, laat zij mij telkens zien hoe ik weer bezig ben!

Mijn middelste dochter heeft het karakter van haar mama...voor iedereen willen zorgen en zichzelf wegcijferen.

En dat deed ze ook voor mij...ze hielp mij waar ze kon...het ging zelf zo ver dat zij ook lichamelijke klachten begon te krijgen en we zelfs begonnen te vermoeden dat zij ook in een Burn Out zat.

Daar zij HSP is kan ze alles zo goed aanvoelen en begon ze mijn klachten te kopiëren.

Naarmate mama beter werd...werd ook zij beter!

Daarom leek het mij ook verstandig om haar te leren zich van sommige dingen af te sluiten, haar kwaliteiten te benoemen, maar ook haar valkuilen. Zodat ook zij wat meer inzicht kreeg in zichzelf en ik hoop dat zij  nooit echt zo diep moet vallen als haar mama.

Onze jongste dochter heeft er denk ik niet zoveel van gemerkt.

Hoewel zij ook soms rebelleerde omdat mama niet meer alles deed voor haar. 

Zij was vooral blij dat mama er nu altijd was en het thuis rustiger was.

Toch wilde ik het graag aan mijn kinderen vertellen hoe het voelt om Burned Out te zijn.

Ik had eens ergens gelezen over het verhaal van 'de lepeltjes'.

(boek: Life on Sneakers)

Maar mijn kinderen vonden het eigenlijk maar een raar verhaal.....

dus vertelde ik hen het volgende:

Iedere mens, kindje, mama , papa....heeft een vlammetje dat in je hoofdje brandt.

Het vlammetje zorgt ervoor dat je kan opstaan, eten, naar school kan gaan, veel spelen,...Als het vlammetje goed brandt kan je veel doen. Wanneer het vlammetje zwakker wordt moet je gaan rusten of slapen.

Bij mama is het vlammetje in haar hoofd helemaal uit gegaan.

Mama heeft teveel gedaan en niet naar haar vlammetje geluisterd om op tijd te rusten. 

En nu moet mama heel veel rusten om haar vlammetje terug aan te krijgen.

Ook moet mama nu heel goed voor zichzelf zorgen zodat haar vlammetje steeds harder en harder kan gaan branden om dan terug dingen samen te kunnen doen en weer te kunnen gaan werken.

Soms brandt het vlammetje van mama al goed en andere dagen wat minder, maar stilletjesaan begint het terug te branden...

Voor mijn kinderen was dit een duidelijk verhaal dat ze ook konden begrijpen.

Voor mij was dit ook letterlijk zo...een hoofd dat helemaal opgebrand was.