Eerste stappen terug in het leven...

En dan is het zover...

tijd om eerste stappen te gaan zetten.

Tijd om terug contact te maken met de wereld.

Een wereld waar je heel lang geen deel meer van hebt uitgemaakt.

Een wereld die heel beangstigend is en veel te snel draait.

Ik ben bang..maar voel dat het tijd is om die stappen te gaan zetten.

Bang hoe ik het ga doen, bang voor wat er allemaal op mij af gaat komen...

Ik hoop dat het mij gaat lukken!

Lange tijd heb ik gedacht dat het onderwijs echt niets meer voor mij was.

Mijn vorig werk heeft diepe sporen nagelaten in mijn lichaam, waardoor ik het onderwijs niet meer als iets positiefs kon zien.

Toch kwam het plots weer op mijn pad. 

De vraag om te komen solliciteren..een schooltje dicht bij huis, 15 uren per week.

eigenlijk ideaal...

Maar mijn lichaam bood heel wat weerstand.

ik moest wennen aan het idee.

Ik heb veel tijd nodig gehad om mijzelf terug tussen kleuters te kunnen zien.

Maar allen geluk had ik daar een hele zomer de tijd voor!

En ja..tegen 1 september kon ik mij er wel in vinden.

ik heb veel gebeden en gevraagd om mij te helpen met het juiste pad te bewandelen...mij te helpen met juiste keuzes te maken....

Het is al een hele lange weg geweest, echt niet makkelijk....maar zeker geen spijt!

En dan de eerste schooldag!

Als een gek schoot ik weer van hier naar daar...mijzelf voorbij lopen...

want dit had ik geleerd in mijn vorige job.(met veel tegelijk bezig zijn en alles zien bol te werken en dan nog alle kleuters voldoende aandacht geven!)

tot ik rond mij begon te kijken.....dit was een school waar geen druk lag, iedereen ging rustig aan het werk.

Collega's kregen de kans om tijd te nemen voor kinderen, geen overbodig papierwerk , enkel dingen waar we iets mee zijn!

Een ware herademing!

Het kon dus toch anders....blij dat ik ook deze kant van het onderwijs mag meemaken!

Maar nu moest ik ook mijn eigen weg terug beginnen zoeken in deze nieuwe school en ook mijn manier van lesgeven.

Ik voel aan mijn lichaam dat het veel van mij vraagt en ik de dagen dat ik niet moet gaan werken echt wel nodig heb om te bekomen, te recupereren.

Na de eerste twee dagen ..dacht ik echt: hoe moet ik dit volhouden?!

Maar stilaan begon het beter te gaan.

Door dat ik niet meer zelf in de klas sta (turnuren en ambulante uren) krijg ik de kans om echt naar kinderen te kunnen kijken en contact met ze te maken.

Een zalig gevoel.

Ook moet ik mij niet bezighouden met paperassenwerk....enkel mijn lessen leuk maken en daar stopt het werk voor mij.

Eindelijk leer ik mijn werk los te laten als ik thuis kom.

Maar toch vind ik het nog steeds moeilijk om hierin een evenwicht te zoeken.

Vroeger gaf ik mij  meer dan 100 % in mijn job...nu wil ik mijzelf beschermen en niet meer smijten. Alleen voel ik dan de verbinding niet zo...en dat mis ik wel.

Een gezond evenwicht blijft nog een zoektocht voor mij.

Zo komen er nu ook heel veel dingen op mij af..waar van ik weet dat ik ze niet allemaal aankan.

bijvoorbeeld: feestjes met collega's, samen iets gaan drinken,...

En ik weet dat dit veel van mij vraagt...maar altijd nee zeggen kan je ook niet maken. 

Ik heb mijn rustdagen nodig om te bekomen , rustig mijn huishouden te doen en ook eens alleen te kunnen zijn.

'ALLEEN ZIJN' 

Ik heb het echt nodig!

niemand rond mij.

Ik alleen met mijzelf.

gewoon om rust te vinden.

en even met niemand rekening te moeten houden, voor niemand te hoeven zorgen, alleen voor mijzelf.

Doen waar je zin in hebt!

eten wanneer je wilt.

Midden in de dag in bad gaan....

Even alles voor u alleen hebben.

Mag dat?!

Na twee maanden kan ik wel zeggen dat het mij behoorlijk lukt om terug in de wereld te staan.

Vooral omdat de werkomstandigheden zeer gunstig zijn voor mij: gemoedelijke school, lieve collega's, dicht bij huis (dus geen stress door het verkeer) een herademing voor het gezin, geen kindjes meer in voor en nabewakingen,....

Of dit nu mijn eindpunt is..dat weet ik niet.
(ik hoop van niet)

Er zijn toch nog andere dingen die ik in verloop van tijd toch zou willen doen.

ik ben volop bezig met een opleiding voetreflexoloog en kan mij er helemaal in vinden.

Ook kriebelen mijn handelen om vanalles te creeëren ...maar op deze moment vraagt het werken zoveel van mij dat ik hier geen energie voor overhoudt.

Dat maakt het soms frustrerend.

Frustrerend dat er zoveel energie van mij in het werk kruipt en ik heel weinig over houdt voormijzelf.

ik hoop dat hier nog verandering in kan komen.

Maar al bij al ben ik best fier op mijzelf...op wat ik al bereikt heb, op de stappen die ik heb kunnen zetten.