Mijn plan B...mijn nieuw leven.

Ik heb voor een ander plan moeten kiezen in mijn leven.

Voor mij blijft er een leven voor mijn Burn Out en een leven erna.

Om het nieuwe leven te kunnen starten, moest ik het oude leven afsluiten.

Of het vanzelf ging....nee niet echt.

Maanden heb ik er over gedaan om eindelijk tot het besluit te komen om iets anders te gaan zoeken in mijn leven.

Eigenlijk kwam het allemaal op mijn pad.

Ik ben er nog altijd van overtuigd dat alles in mijn leven gebeurt met een reden.

Uit alles kan je lessen trekken, waarom gebeuren er bepaalde dingen in ons leven? Toch alleen maar om te komen tot het verder treden in je leven...bij elke gebeurtenis, conflict,...stelde ik mijzelf de vraag: wat moet ik hier weer uit leren? Wat is de bedoeling dat ik dit moet doormaken.

Zo voelde het ook met mijn Burn Out.

Ik moest dit doormaken om te komen waar ik nu sta.

Nu ben ik iemand anders geworden.

Zo voelt het echt wel...

Iemand die voor zichzelf kiest in het leven.

Iemand die kiest wat voor haar belangrijk is.

Ik heb te lang geleefd voor iedereen, behalve voor mijzelf.

Het zijn harde lessen geweest....met heel veel vallen en opstaan.

Ik heb vaak tegen muren gebotst om dan diep te vallen en weer overeind te kruipen en voort te gaan.

Maanden heb ik geprobeerd uit een dal te kruipen van fysiek, mentaal en psychische uitputting .

14 maanden heeft het geduurd eer ik mij terug tot de levende mensen begon te voelen, dat ik terug een plaatske kreeg in het leven.

Ik ben er nog eeuwig dankbaar voor dat mijn lichaam gezegd heeft dat het genoeg geweest is en ik een nieuwe kans heb gekregen .

Het leven is zoveel mooier nu.

Ik draai niet meer mee in die 'zotte wereld' dat ze maar allemaal doen...maar niet met mij.

Ik laat mij niet meer opjagen, ik neem de tijd voor alles. Is het niet vandaag, dan morgen misschien wel.

Het leven is zo mooi om zomaar elke dag aan je voorbij te laten razen.

Ik hoor jullie al denken...ja in woorden en op papier klinkt dat wel allemaal mooi...maar er moet toch brood op de plank komen?

En dat is waar. 

Het is alleen de manier waarop jij het wilt en hoeveel je wilt.

Hoe meer geld je hebt...hoe meer je kan kopen en hoe meer je wilt hebben.....een straatje zonder einde.

Het kan ook met veel minder, waardoor je tijd hebt om te kijken rondom je en te genieten van de kleine dingen in het leven.

Mijn lichaam is volledig gecrasht omdat ik niet meer mee kon in de wereld van: ideale mama, partner en juf zijn.

Natuurlijk ook omdat ik mijzelf dat oplegde, dat ideaalbeeld.

Nu kies ik voor een nieuw leven....

Wat het voor mij gaat zijn ...weet ik maar vaag.

De eerste stap was afscheid nemen van mijn vaste job.

Een goede job, vaste benoeming, heel veel zekerheid.

Ik heb mij vaak afgevraagd of ik hier wel goed aan deed.

Maar er al over denken was genoeg voor mijn lichaam om mij telkens te doen crashen.

Dus kon ik niet anders.

Luisteren naar je lichaam.

Stap twee... was een moeilijke ..wat nu?

Ik had gehoopt dat een job in het onderwijs dichter bij huis misschien zou helpen...want nu was ik telkens één uur onderweg naar mijn werk.

Vol goede moed startte ik met het schrijven van sollicitatiebrieven om deze persoonlijk te gaan afgeven bij enkele scholen .

Tijdens mijn rondrit, begon mijn lichaam al wat tegen te werken en voelde ik na de vijfde school dat ik weer niet luisterde naar mijn lichaam. Weer was ik iets aan het proberen, wat niet meer zou gaan.

Verdorie....wat was dit weer een dikke muur om tegen te botsen.

Daar lag ik weer, helemaal uitgeteld en een lichaam hebbend dat precies onder een auto gelegen had.

Geen onderwijs  meer voor mij dus .... of toch niet meer in een klas  voor 25 kleutertjes.

een job die ik heel graag gedaan heb en die zo vertrouwd voelde.

Jammer, echt jammer....

Weer een les in loslaten en proberen te zien wat nog wel kan.

Nu moet ik springen....

En dit is niet zo simpel.

Vaak gaat het gepaard met veel angsten..maar ik heb gelezen dat angsten alleen maar tot stand komen door twijfels en vertrouwen in jezelf.

Dus probeer ik naar mijn buikgevoel te luisteren en dan komt het vertrouwen vanzelf naar boven.

We gaan springen en zien wel waar we uitkomen.

Ergens in mijn achterhoofd is er steeds weer een stemmetje dat tegen mij praat. 

Een stemmetje dat mij vertelt dat ik nog zoveel andere dingen kan doen.

Mijn hoofd is één en al creatief brein.

Honderden ideeën  stromen er door mijn lijf.

Mijn handen kriebelen vaak om van alles te maken en te doen...

Die handen....daar val ik steeds weer op terug.

Ik moet iets gaan doen met mijn handen.

Momenteel typen die handen van mij hier heelder teksten.. Het doet zo goed om alles te kunnen neerschrijven..ik haal er zoveel voldoening uit.

Maar ik kan nog veel meer met die handen van mij...

Elke avond zit ik in de zetel met een paar voetjes die verlangen naar de massages van mama.

Dus dat is al een plan....een opleiding gaan volgen tot voetreflexologe.

Gaat het mij verder brengen in het leven? Dat weet ik niet...maar ik vind het wel reuze interessant!

Ik hoop met mijn opleiding mensen te kunnen helpen...mensen  met hun aandacht naar hun lichaam te brengen .

Ze weer voeling te laten krijgen met hun eigenheid.

Dat is één plan.

Maar ik wil mij niet focussen op één plan..ik wil meer dan één plan hebben om zo meerdere talenten van mij te kunnen aanspreken en een grotere voldoening te voelen.

Verder hoop ik met mijn bescheiden schrijfsels veel mensen  te kunnen  bereiken .

Ik hoop dat ik een inspiratie mag zijn en een steun.

Een inspiratie om samen op zoek te gaan naar andere manieren om te kunnen werken, zodat er minder bootjes stranden.

Maar vooral ook mensen helpen om eens stil te staan bij hun leven, leren kijken naar zichzelf en zich af te laten vragen hoe het ook anders kan.

Ik wil mensen aanzetten om terug voeling te krijgen met hun lichaam.

Dat is mijn missie!